Zondag is het precies 10 jaar geleden dat het aanvalsleger van Israël de Gaza Freedom Flotilla aanviel. De flotilla probeerde humanitaire hulp naar Gaza te brengen en de blokkade van de Gaza Strip te doorbreken.
Vroeg in de ochtend op de 31ste mei 2010 enterde Israëlische commando’s het grootste schip van de flotilla, de Mavi Marmara, en opende het vuur op de bemanning. Negen activisten werden direct vermoord en één activist overleed later aan zijn verwondingen. Tientalen anderen raakten gewond.
Laten we zondag de helden die hun leven gaven voor een vrij Palestina eren en onze stemmen luid en duidelijk laten horen als support voor het Palestijnse volk!
Rifat Audeh’s documentaire, “The Truth: Lost at Sea”, wordt bijna twee jaar na de officiële release op filmfestivals over de hele wereld online beschikbaar gesteld.
De documentaire beschrijft de reis van de Freedom Flotilla, een konvooi van humanitaire schepen met activisten uit 35 landen aan boord, terwijl ze proberen de illegale Israëlische blokkade op de belegerde Gazastrook te doorbreken.
De Freedom Flotilla (FFC) en meerdere mensenrechten- en sociale organisaties uit verschillende landen van de wereld hebben , o.l.v. the Rights Forum, een brief ondertekend, geadresseerd aan de hoofdofficier van justitie van het Internationaal Strafhof, Fatou Bensouda, waarin wordt geëist dat het onderzoek naar vermeende oorlogsmisdaden gepleegd door de bezettende macht, Israël zorgvuldig wordt uitgevoerd. Er wordt geëist dat het zonder verder uitstel een officieel en grootschalig onderzoek opent naar de “situatie in Palestina”, de bezette Palestijnse gebieden, een onderzoek dat al vijf jaar in een voorlopige staat is.
Dit is nog niet voorbij, we roepen de rechters van het Internationaal Strafhof op om in te grijpen.
Op 2 december 2019 besloot het Openbaar Ministerie van het Internationaal Strafhof (ICC) geen onderzoek in te stellen naar oorlogsmisdaden gepleegd door leden van het Israëlische leger bij het enteren van de Mavi Marmara, en de nasleep daarvan, wat erin resulteerde dat 10 mensen werden gedood en 55 mensen gewond en een schending van de persoonlijke waardigheid van potentieel vele anderen tijdens de reis naar Ashdod. In haar besluit heeft zij geen nieuwe redenen gegeven en de tekortkomingen van het vorige onderzoek niet weggewerkt. Advocaten die de slachtoffers van de Israëlische aanval op de Mavi Marmara 2010 vertegenwoordigen, doen een beroep op rechters van het ICC om hun functie uit te voeren en gerechtigheid en internationaal recht te dienen.
Nadat het zich op vrijdag 29 november in Den Haag bij andere maatschappelijke organisaties heeft aangesloten en het Internationaal Strafhof heeft opgeroepen om actie te ondernemen en Israëlische misdaden tegen Palestijnen te vervolgen, kwam de Freedom Flotilla Coalition dit weekend in Rotterdam bijeen om onze mei2020-vaart richting Gaza te plannen met deze belangrijke doelen :
De gewaagde reis van de Freedom Flotilla Coalition in 2018 liet de Palestijnen en de wereld dromen van vrede, waardigheid en vrijheid voor iedereen. Nu moeten we blijven werken aan de opbouw van een cultuur van geweldloosheid, schrijft Elizabeth Murray.
Door Elizabeth Murray
Wat is de volgende stap voor de Freedom Flotilla-coalitie van 2018?
In augustus keerden de bemanning en passagiers van de Freedom Flotilla schepen, Al Awda en Freedom, terug naar hun thuisland nadat ze door Israëlische commando’s waren gekaapt, verhoord en gevangengezet. De uitkomst kan een anticlimax zijn gebleken, omdat veel aanhangers hadden gehoopt op een triomfantelijke aankomst door de vlootschepen in de haven van Gaza en een doorbreking van de illegale 12-jarige land- en zeeblokkade van Israël van de kleine Palestijnse enclave.
Maar in veel opzichten heeft de Freedom Flotilla-missie van 2018 haar doelen bereikt, namelijk het uitdagen van de Israëlische blokkade van Gaza, het publiek bewust maken van de blokkade en andere mensenrechtenschendingen en de bevolking van Gaza laten weten dat ze niet alleen zijn.
Indien de vlootschepen ongehinderd Gaza hadden kunnen bereiken, zou het natuurlijk een opmerkelijke prestatie zijn geweest en de eerste keer dat de blokkade sinds tien jaar tijd werd doorbroken.
Toen, in augustus 2008, zeilden twee boten met internationale solidariteitsactivisten de kust van Gaza binnen voor een heldenontvangst van de lokale bevolking, inclusief kinderen, die uitzwommen om hen te begroeten. Het was een dramatische vertoning van solidariteit tussen mensen tegenover de illegale Israëlische blokkade.
Hun aankomst in Gaza was gedenkwaardig en emotioneel en toonde het volk van Gaza dat zijn benarde situatie – en de criminele blokkade van Israël – voor de wereld niet onopgemerkt was gebleven. Israël heeft in de 10 jaar daarna blijk gegeven van grote vastbeslotenheid om te voorkomen dat zo’n vertoon van menselijkheid en solidariteit zich ooit zal herhalen – zelfs ten koste van onschuldige levens.
Sindsdien heeft Israël soortgelijke solidariteitsschepen geblokkeerd voor aankomst in Gaza, hetzij door ze te kapen in internationale wateren (zoals dit jaar plaatsvond) of door andere regeringen onder druk te zetten om de schepen vast te houden, zoals toen de Griekse regering onder bedreiging van gewapende macht, de naar Gaza op weg zijnde Audacity of Hope dwong terug te keren naar de haven, na haar vertrek uit Athene.
Een uitdaging voor Israël
In 2010 gingen zwaarbewapende Israëlische commando’s aan boord van het naar de Gazastrook varende cruiseschip Mavi Marmara, waarbij vele passagiers werden aangevallen en gewond en negen van hen werden gedood, waaronder een Amerikaanse staatsburger. Ondanks de duidelijke doodsbedreiging vanuit Israël blijven de Freedom Flotilla boten, inclusief de Estelle in 2012 en de Marianne in 2015, een uitdaging tonen aan de Israëlische blokkade.
Het Freedom Flotilla-fenomeen maakt duidelijk dat het momentum, doorzettingsvermogen en uithoudingsvermogen van de beweging weinig te maken hebben met de daadwerkelijke fysieke aankomst in Gaza en meer met andere minder tastbare aspecten van de reis.
De feitelijke daad van het uitdagen van Israels illegale land- en zeeblokkade van de Gazastrook is op zichzelf een moedige en zelfs revolutionaire verklaring van de noodzaak om Israël onder internationaal recht aansprakelijk te stellen voor zijn schendingen van de mensenrechten. Deze herhaalde, op zee gebaseerde uitdagingen voor de Israëlische straffeloosheid hebben internationale aandacht en bewondering van het gewone publiek opgeleverd, vooral met het oog op de onwil van regeringen om de 70 jaar durende onderdrukking en bezetting van het Palestijnse volk door Israël te onderkennen en te confronteren.
Wanneer zal Gaza vrij zijn? (freegazaorg / Wikimedia)
De internationale samenstelling van de Freedom Flotilla – met bemanning en afgevaardigden van verschillende nationaliteiten (waaronder Nieuw-Zeeland, Maleisië, Australië, Canada, First Nations, Spanje, Israël, Verenigde Staten, Noorwegen, Zweden, enzovoort) heeft de Palestijnen in de diaspora en in hun thuisland geïnspireerd en gestimuleerd . Ze beseffen dat deze kleine groep activisten die bereid is om een significant collectief risico te lopen om de situatie van de Palestijnen te benadrukken en de stilte te doorbreken, veel mensen vertegenwoordigt.
Palestijnen hebben gereageerd door zelf moedige geweldloze acties op touw te zetten, zoals de recente reeks flottila’s vanuit de Gazastrook naar de zee om de zeeblokkade uit te dagen en te protesteren tegen de willekeurige visserijbeperkingen van Israël en willekeurige terroristische aanslagen tegen vissers, die routinematig worden lastiggevallen en beschoten terwijl ze proberen te vissen en van wie de vissersboten beschoten of in beslag worden genomen. Diaspora-Palestijnen kwamen in groten getale opdagen om de Freedom Flotilla te begroeten, te vieren en te verwelkomen in elke aanloophaven.
United Against Inhumanity
De betrokkenheid van de Freedom Flotilla bij lokale gemeenschapsorganisaties, media-interviews, interactie met het publiek door middel van boottochten en persoonlijke gesprekken hebben de situatie in Gaza duidelijk gemaakt en de buitenwereld eraan herinnerd dat de inwoners van Gaza geen bewegingsvrijheid hebben en dat herhaalde, massale Israëlische luchtaanvallen het elektriciteitsnet hebben uitgeschakeld, de rioolwaterzuiveringsinstallatie hebben vernietigd en 98 procent van het water ondrinkbaar hebben gemaakt.
Ondertussen verhindert de blokkade de binnenkomst van essentieel voedsel, medicijnen en bouwmaterialen, waardoor Gazanen worden verhinderd hun vernietigde huizen en infrastructuur te herstellen of repareren.
Vrijheids-Flotilla-afgevaardigden werden ge-eerd tijdens de zittingen van het parlement en werden verwelkomd door lokale hoogwaardigheidsbekleders en overheidsfunctionarissen in verschillende steden langs hun route, waardoor de bekendheid met het Palestijnse lijden onder de Israëlische blokkade werd vergroot. Als gevolg daarvan verdiende de Vrijheidsvloot expliciete politieke steun voor hun anti-blokkade-missie van de Spaanse gemeente Asturias-Gijon en van andere politieke grassroots organisaties.
Een aantal Freedom Flotilla-deelnemers hebben verklaringen in de media afgelegd, waarin de mishandeling door hun Israëlische ontvoerders wordt beschreven, inclusief dit stuk van de in het Verenigd Koninkrijk gevestigde Al Awda deelnemer en orthopedisch chirurg Dr. Swee Ang. Deze rapportage heeft het publiek in hun eigen land verontwaardigd en het verdubbelde de vastberadenheid van veel organisaties om de boycot-, desinvesterings- en sanctiebeweging (BDS) te bevorderen.
Roger Waters, de muzikant van de roemruchte Pink Floyd en een actief voorstander van BDS, nodigde onlangs een aantal Freedom Flotilla-bemanningsleden uit voor zijn augustusconcert in Oslo en honoreerde hen publiekelijk als zijn ‘helden’.
Inderdaad, in het spoor van de Freedom Flotilla-actie, heeft de BDS-beweging een aantal opmerkelijke successen gezien. Ten minste 15 internationale bands en artiesten hebben zich teruggetrokken uit een Israëlisch muziekfestival. Zes van de 11 uitgenodigde sprekers hebben ook bevestigd dat ze zich terugtrekken uit een wetenschappelijk forum aan de Ariel University, die is gebouwd in een Israëlische nederzetting op bezet Palestijns land. Palestijnse geleerden hadden sprekers opgeroepen zich terug te trekken, verwijzend naar Israëlische reisbeperkingen voor Palestijnse academici. Terwijl Israëlische misdaden tegen Palestijnen ongehinderd doorgaan, bouwen deze ontwikkelingen voort op de internationale verontwaardiging.
Tegelijkertijd viel de geweldloze uitdaging van de Freedom Flotilla op de Israëlische blokkade samen met het (nog steeds lopende) wekelijkse protest van de Gazanen, bekend als de Grote mars van Terugkeer. Tijdens deze vreedzame actie – waarbij ongewapende Palestijnen hun rechten op vrijheid en vrijheid naar voren brachten – hebben Israëlische sluipschutters burgers van alle leeftijden beschoten en gedood, waaronder kinderen, vrouwen en medische hulpverleners. Slachtoffers zijn nu in de duizenden. Beelden van de slachtoffers van Israëlisch geweld hebben uitingen van walging en verontwaardiging jegens Israël uitgelokt, evenals sympathie en steun voor de bevrijding van Palestina
Palestijnen een stem geven
Dit zijn de wreedheden die leden van de Freedom Flotilla hebben bewogen hun eigen leven te riskeren om iets te veranderen.
Eerste stuurman Charlie Andreasson, een roodharige, blauwogige Zweed, legt uit: “Alles wat ik heb geleden door toedoen van de Israëli’s is niets vergeleken bij wat de Palestijnen lijden.”
Gevraagd waarom dit zijn derde Freedom Flotilla-missie was (hij was aan boord van de Estelle en Marianne), zei Andreasson: “Ik heb blauwe ogen en een witte huid. Ik kan ze beter maar nuttig gebruiken.” Daarmee zinspeelde hij op een besef dat vanwege zijn ras en nationaliteit, elk leed dat hij zou ondergaan, internationale media-aandacht zou krijgen, in tegenstelling tot het lijden van de gewone inwoners van Gaza, wiens dagelijkse tragedies en vernederingen grotendeels verzwegen worden in de meeste westerse nieuwsdiensten.
Andreasson merkte op dat historisch gezien, veranderingen niet tot stand worden gebracht door regeringen, maar door gewone mensen “die genoeg hebben gehad” en die “verenigd opstaan tegen onrecht”. Hij noemt als voorbeelden de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, vrouwenrechten, de val van de apartheid regime in Zuid-Afrika, en de rechten van LGBT-personen.
“Dus ik geloof dat we onze energie verspillen wanneer we keer op keer eisen dat onze regeringen actie moeten ondernemen in plaats van mensen wereldwijd te verenigen” zei hij. “Dat is de reden waarom we niet met onze kont van de bank moeten blijven zitten, maar iets moeten veranderen. We willen tenslotte in de spiegel naar onszelf kunnen kijken zonder ons ervoor te schamen dat we niets hebben gedaan.”
Andreasson richtte zich tot degenen die misschien niet in zijn voor een zeereis naar Gaza: “Je hoeft niet met de Freedom Flotilla te varen, je hoeft je leven niet te riskeren of een tijd vrijaf te nemen – het kan genoeg zijn om te weigeren Israëlische producten te kopen.”
Divina Levrini, een passagier aan boord van de Al Awda, die ook uit Zweden komt en, zoals Andreasson, een veteraan was van eerdere Freedom Flotilla-reizen, zei dat ze sinds haar tienerjaren voor de Palestijnse zaak heeft gewerkt. Het was “een natuurlijke zaak” voor haar “om te gaan en te proberen een einde te maken aan de blokkade”, omdat ze er al jarenlang met anderen over sprak. “Als er westerlingen nodig zijn om de Palestijnen een stem te geven, het zij zo,” zei ze.
Levrini is van menig dat de Flotilla “een verschil maakte.” Naast de “zeer belangrijke” publiciteit in de media, hielp de flotilla-missie ook politieke verandering teweeg te brengen, zei ze. “Gedurende de tweeëneenhalve maand reisde het flotielje van haven naar haven, we dwongen politici feitelijk om te handelen,” zei ze, een gedeeltelijke verwijzing naar Navarra, de eerste Spaanse staat die daardoor een BDS-resolutie aannam.
Verwijzend naar de verschrikkelijke VN-waarschuwing dat Gaza in twee jaar ‘onbewoonbaar’ zou zijn, verklaarde Levrini dat Gaza politieke verandering nodig heeft. “Ze hebben die verandering nu nodig. We moeten een geweldige stap zetten om iets te veranderen.”
Op de vraag welk bericht ze naar Israël zou sturen, verklaarde Levrini, die tijdens haar opsluiting in Israël kortstondig in hongerstaking ging om te protesteren tegen de omstandigheden in de gevangenissen: “Mijn enige boodschap aan Israël is een moedige. De schepen zullen blijven varen totdat Palestina vrij is van Israëlische terreur.”
Recht op een rechtvaardige toekomst
Voordat we in de richting van echte gerechtigheid in Gaza kunnen gaan, moeten meer mensen de bestaande onrechtvaardigheid onderkennen.
Op 29 juli omringden kanonneerboten van de Israëlische marine de Al Awda toen deze met 22 passagiers en bemanningsleden aan boord de haven van de Gazastrook naderde (vijf dagen later volgde de Freedom met 12 aan boord). Gemaskerde commando’s gewapend met machinegeweren kwamen aan boord van het schip en teaserden en mishandelden meerdere passagiers en bemanningsleden gewelddadig, waaronder de kapitein van het schip, de Noorse Herman Reksten. Ze deden dit ondanks dat ze er door Al Awda bemanningslid Mikkel Gruener via de radio herhaaldelijk op gewezen werden, dat de Al Awda in internationale wateren was en dat ze geen problemen met Israël wilden.
De Israëliërs schenen een speciale minachting te hebben voor de grotendeels Noorse bemanning. Ze hebben hen niet alleen fysiek aangevallen, maar hebben ook de Noorse vlag gescheurd en met de voeten vertrapt, daarmee de bemanningsleden ernstig beledigend, die erin slaagden de vlag te redden.
Zowel de Al Awda als de andere boten werden gekocht, gerenoveerd en uitgerust met behulp van de particuliere donaties van Freedom Flotilla aanhangers van over de hele wereld. Ze zouden aan de vissers van Gaza worden overgedragen als een geschenk van vriendschap en solidariteit van de internationale zeevarenden. In plaats daarvan heeft Israël ze geconfisqueerd en de persoonlijke bezittingen van de passagier en de bemanning op beide flotillaschepen gestolen – laptops, camera-apparatuur, horloges, creditcards, mobiele telefoons, kleding en contanten.
“Ze hebben alles gestolen,” zei Levrini, die tot tranen toe was bedrukt nadat zij er van getuige was geweest, dat Israëlische commando’s de aanvoerder van de Al Awda, Reksten, woest sloegen en vervolgens dreigden te executeren. Eerste stuurman Andreasson tweette dat Israël “onze privé bezittingen heeft gestolen” en voegde eraan toe: “We hebben opnieuw ervaren hoe het is om Palestijn te zijn.”
Drie Nobelprijswinnaars, van links, Mairead Maguire (Noord-Ierland) Shirin Ebadi (Iran) en Tawakkol Karman (Jemen) in Bangladesh in maart 2018. (Nashirul Islam / Wikimedia)
Misschien wel het ergste van alles is de nalatigheid van het Israëlische leger tot nu toe, om 114 dozen met medische benodigdheden vrij te geven – inclusief medisch gaas en hechtingen voor het gezondheidsstelsel van Gaza – die net vóór het laatste deel van de reis op de Al Awda waren geladen. De zending medische hulp moest voorzien in de noodzakelijke medische benodigdheden en uitrusting voor een bevolking die gebombardeerd en genadeloos beschoten wordt, vooral nu de wekelijkse Great March of Return demonstraties in het niemandsland tussen Gaza en Israël worden voortgezet. Een petitie circuleert om te eisen dat de medische materialen in Gaza worden afgeleverd.
De passagiers en bemanning van de Freedom Flotilla-boten zijn bevoorrechte mensen. We kunnen vrij reizen en hebben niet te maken met onophoudelijke Israëlische repressie, geweld en vernedering. We weten dat onze ervaring niet te vergelijken is met wat de mensen die in Gaza leven gedwongen worden te verduren onder het verstikkende onderdrukkingsjuk van Israël.
Maar de gedurfde reis van de Freedom Flotilla Coalition liet de Palestijnen en de wereld dromen – dromen over een dag waarop mensen van de wereld zich verenigen met zoveel passie voor gerechtigheid en mensenrechten dat barrières en obstakels wegvallen, en vrede, waardigheid en vrijheid voor iedereen mogelijk zal zijn.
Het gevoel van allen die deelnamen aan de reis van de Freedom Flotilla – passagiers, bemanning en de ondersteunende teams op het land – kan het beste worden samengevat met de woorden van de Ierse Nobelprijs voor de vrede ontvanger Mairead Maguire, een veteraan van veel solidariteits bootreizen naar Gaza (een van de Freedom Flotilla-schepen van 2018 is naar haar genoemd), die de uitdaging die voor de boeg ligt begrijpt.
“Ik geloof, met Gandhi, dat we terwille van de mensheid een vindingrijke sprong moeten maken naar een fris en genereus idealisme – dat we deze oude wijsheid van geweldloosheid moeten vernieuwen, om naar een ontwapende wereld te streven en een cultuur van geweldloosheid te scheppen.”
Elizabeth Murray was Deputy National Intelligence Officer voor het Nabije Oosten in de National Intelligence Council voordat ze met pensioen ging na een carrière van 27 jaar in de Amerikaanse overheid, waar ze zich specialiseerde in politieke en media-analyses in het Midden-Oosten. Ze is lid van Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS). Murray was afgevaardigde in de eerste etappe van de Freedom Flotilla van dit jaar.
Een overlevende van de USS Liberty die deze maand door Israël werd gearresteerd toen hij probeerde de blokkade van Gaza te doorbreken, is te gast in Episode 2 van Consortium News Radio.
Joe Meadors was een communicatiemedewerker op het USS Liberty-surveillanceschip op 8 juni 1967 toen Israël dit aanviel, 34 Amerikaanse matrozen doodde en 173 meer verwondde. Deze maand werd Meadors gearresteerd door Israëlische soldaten aan boord van de boot de Freedom, die deelnam aan de flotilla om de blokkade van Gaza te doorbreken.
Meadors vertelt hoe hij voor het eerst sympathie kreeg voor de Palestijnen toen hij opgroeide in Saoedi-Arabië; hoe hem door zijn superieuren werd gezegd te zwijgen over wat er op de Liberty gebeurde; waarom hij zijn zwijgen 12 jaar later brak; wie hij ervan verdacht de Liberty te hebben aangevallen; waarom de VS dit verborgen houdt; wat naar hij denkt het motief van Israël was om dit schip te laten zinken; hoe het was in Israëlische hechtenis afgelopen maand.
Wat gebeurde er vanaf 29 juli toen de Israelische marine het Freedom Flotilla schip al-Awda bestormde, enterde en de geplande koers van Gaza naar Israel veranderde?
dr. Swee Ang, arts aan boord van de al-Awda, 4 augustus 2018
Met het laatste deel van de reis van de al-Awda (de boot van terugkeer) zouden we op 29 juli 2018 in Gaza aankomen. We lagen op schema om die avond Gaza te bereiken. Er waren 22 mensen aan boord, onder wie de bemanning, met 15.000 dollar aan antibiotica en verbandmateriaal voor Gaza. Om 12:31 uur ontvingen we een gemiste oproep van een nummer beginnend met + 81 … Mikkel stuurde de boot op dat moment. De telefoon ging opnieuw met de boodschap dat we de Israelische wateren binnendrongen. Mikkel antwoordde dat we in internationale wateren waren en recht hadden op ongehinderde doorvaart volgens maritieme wetten. De beschuldiging van verboden terrein werd meerdere keren herhaald, waarop Mikkel de boodschap weer herhaalde dat we in internationale wateren voeren. Dit duurde ongeveer een half uur, terwijl de Awda op 42 zeemijlen van de kust van Gaza was.
Voorafgaand aan het begin van deze laatste etappe kregen we twee dagen training in geweldloze actie en bereidden we ons voor op een Israelische aanval op onze boot. Kwetsbare personen, vooral mensen met medische aandoeningen, moesten aan de achterkant van het bovendek zitten met hun handen op de tafel aan dek. Leider van deze groep was Gerd, een 75-jarige Noorse topsporter en ze werd bijgestaan door Lucia, de Spaanse verpleegster in haar groep.
Degenen die een geweldloze barrière moesten vormen voor de Israeliërs die aan dek kwamen en de boot zouden overnemen, vormden drie rijen – twee rijen van drie en een derde rij van twee personen die de deur van de stuurhut blokkeerden om het stuurhuis zo lang mogelijk te beschermen. Er waren lopers tussen het stuurhuis en de achterkant van het dek. De leider van onze boot, Zohar, en ik zaten aan de twee uiteinden van de wc-gang waar we naar de horizon keken en allen informeerden over waargenomen gewapende boten. Ik lachte om Zohar en mezelf en zei dat we de toiletbrigade waren maar ik denk dat Zohar het niet erg grappig vond. Het was waarschijnlijk slechte smaak onder deze omstandigheden. Ik zou ook als loper helpen en toegang hebben tot alle delen van het dek als de arts aan boord.
Al snel zagen we minstens drie grote Israelische oorlogsschepen aan de horizon met vijf of meer speedboten, zodiacs, die op ons afvoeren. Toen de zodiacs naderden, zag ik dat er soldaten met machinegeweren op zaten en aan boord van de boten stonden met grote machinegeweren op een standaard die op onze boot waren gericht. Vanaf mijn uitkijkpunt zag ik de eerste Israelische soldaat aan boord naar het cabinedek klimmen en via de bootladder naar het bovenste dek gaan. Zijn gezicht was gemaskerd met een witte doek en hij werd gevolgd door vele anderen, allen gemaskerd. Ze waren allemaal bewapend met machinegeweren en hadden kleine camera’s op hun borst.
Ze bereikten meteen het stuurhuis en overmeesterden de eerste rij door de arm van hen om te draaien en door Sarah op te tillen en neer te gooien. Joergen de chefkok was te groot dus hij werd getaserd voordat hij werd opgetild. Ze vielen de tweede rij aan door Emelia, de Spaanse verpleegster, op te pakken en te verwijderen, waardoor ze de lijn braken. Ze naderden de deur van het stuurhuis en taserden Charlie, de stuurman, en Mike Treen die hun de toegang tot het stuurhuis belemmerden. Charlie werd in elkaar geslagen. Mike gaf niet op toen hij in zijn onderste ledematen werd getaserd, dus werd hij in zijn nek en gezicht getaserd. Later zag ik een bloeding aan de linkerkant van Mike’s gezicht. Hij was half bewusteloos toen ik hem onderzocht. Ze braken in het stuurhuis in door het slot door te knippen, dwongen ons de motor af te zetten en namen de Palestijnse vlag weg voordat ze de Noorse vlag neerhaalden en vertrapten.
Vervolgens verwijderden ze alle mensen van de voorste helft van de boot rond het stuurhuis en verplaatsten hen met geweld en dwang naar de achterkant van het dek. We werden allemaal gedwongen achterin op de grond te zitten behalve Gerd, Lucy en de kwetsbare mensen die om haar heen op houten banken rond de tafel zaten. Israelische soldaten vormden toen een lijn die ons vanaf de achterkant afsloot en belette weer naar de voorkant van de boot te komen.
Toen we aan de achterkant van het dek kwamen, werden we allemaal doorzocht en werd ons bevolen onze mobiele telefoons af te geven, anders zouden ze deze met geweld afnemen. Dit deel van de doorzoeking en inbeslagname stond onder bevel van een vrouwelijke soldaat. Afgezien van de mobiele telefoons werden ook medicijnen en portefeuilles verwijderd. Tot vandaag, 4 augustus 2018, heeft nog niemand zijn mobiele telefoon teruggekregen.
Ik ging Mike en Charlie onderzoeken. Charlie was weer bij bewustzijn en zijn polsen waren samengebonden met plastic kabelbinders. Mike bloedde aan de zijkant van zijn gezicht, nog steeds niet volledig bij bewustzijn. Zijn handen waren strak samengebonden met kabelbinders, de bloedsomloop naar zijn vingers was afgesneden en zijn vingers en palm begonnen te zwellen. In deze fase schreeuwde iedereen die op de grond zat erom dat de kabelbinders werden doorgesneden. Een half uur later werden de binders uiteindelijk doorgesneden.
Rond deze tijd ontving Charlie, de stuurman, de Noorse vlag. Hij was zichtbaar boos en vertelde ons allen dat de Noorse vlag vertrapt was. Charlie reageerde meer op het vertrappen van de Noorse vlag dan op het feit dat hij was geslagen en getasered.
De soldaten vroegen toen om de kapitein van de boot. De jongens antwoordden dat ze allemaal de kapitein waren. Uiteindelijk ontdekten de Israeli’s dat Herman de kapitein was en bevalen hem naar de stuurhut te gaan. Herman vroeg iemand om met hem mee te gaan en ik bood aan dat te doen. Maar toen we de stuurhut naderden, werd ik weggeduwd en werd Herman in zijn eentje in de stuurhut geduwd. Divina, de bekende Zweedse zangeres, was ondertussen van achteren losgebroken en liep naar voren om door het raam van het stuurhuis te kijken. Ze begon te schreeuwen en te huilen ‘Stop – stop ze slaan Herman. Ze doen hem pijn’. We konden niet zien wat Divina zag, maar wisten dat het heel verontrustend was. Later toen Divina en ik een gevangeniscel deelden, vertelde ze me dat ze Herman tegen de wand van de stuurhut gooiden en op zijn borst sloegen. Divina werd met geweld verwijderd en haar hoofd werd verdraaid door de soldaten die haar naar de achterkant van het dek terugbrachten.
Ik werd weer teruggeduwd naar de achterkant van de boot. Na een tijdje startte de bootmotor. Later kreeg ik van Gerd te horen dat Herman in de gevangenis het volgende verteld heeft aan de Noorse consul, namelijk dat de Israeli’s wilden dat Herman de motor startte en dreigden hem te doden als hij dat niet zou doen. Maar wat ze niet begrepen, was dat deze boot, nadat de motor is gestopt, alleen handmatig opnieuw kan worden gestart in de machinekamer in het cabineniveau eronder. Arne, de ingenieur, weigerde de motor opnieuw te starten, dus de Israeli’s brachten Herman naar beneden en sloegen hem in het zicht van Arne en maakten duidelijk dat ze Herman zouden blijven slaan als Arne de motor niet zou starten. Arne is 70 jaar oud en toen hij zag dat het gezicht van Herman asgrauw werd, gaf hij toe en startte hij de motor handmatig. Gerd barstte in tranen uit toen ze dit deel van het verhaal vertelde. De Israeli’s namen toen de leiding over de boot over en voeren die naar Ashdod.
Zodra de boot op koers was, brachten de Israelische soldaten Herman naar de medische ruimte. Ik keek naar Herman en zag dat hij veel pijn had, nog maar nauwelijks bij bewustzijn was en spontaan maar oppervlakkig ademde. De dokter van het Israelische leger probeerde Herman over te halen om medicijnen voor de pijn te nemen. Herman weigerde het medicijn. De Israelische dokter legde me uit dat wat hij Herman aanbood geen militair medicijn was, maar zijn persoonlijke medicijn. Hij overhandigde mij het medicijn, zodat ik het kon controleren. Het was een kleine, bruine, glazen fles en ik denk dat het een soort vloeibare morfineprepaat was, waarschijnlijk het equivalent van oromorph of fentanyl. Ik vroeg Herman om het in te nemen en de dokter vroeg hem om 12 druppels in te nemen waarna Herman werd weggevoerd en op een matras op de achterkant van het dek neerzakte. Hij werd bewaakt door mensen om hem heen en viel in slaap. Vanuit mijn plek zag ik dat hij beter ademde.
Nu Herman gekalmeerd was, vestigde ik mijn aandacht op Larry Commodore, de inheemse leider en milieuactivist. Hij is tweemaal tot hoofd van zijn stam gekozen. Larry heeft af en toe last van astma en mijn angst was dat hij door de stress een ernstige aanval zou krijgen en een adrenaline-injectie nodig had. Ik deed met Larry diepe ademhalingsoefeningen. Larry kreeg gelukkig geen astmatische aanval, maar raakte in gesprek met een Israeliër die zijn gezicht bedekt had met een zwarte doek. Deze man was duidelijk de baas.
Ik vroeg de Israelische man met het zwarte masker zijn naam en hij noemde zichzelf veldmaarschalk Ro… Ik verstond hem verkeerd en kwam tot de conclusie dat hij zichzelf veldmaarschalk Rommel noemde en vroeg hoe hij als Israeliër een nazinaam kon aannemen. De veldmaarschalk maakte bezwaar en stelde zichzelf voor als field marshall Ronan. Toen ik Ronan spelde, corrigeerde hij me snel dat zijn naam Ronen was en dat field marshall Ronen de leiding had.
De Israelische soldaten droegen allen een bodycamera en filmden ons de hele tijd. Een doos met broodjes en peren werd voor ons aan dek gebracht. Niemand van ons nam iets van hun eten, omdat we besloten hadden dat we geen Israelische hypocrisie en liefdadigheid accepteren. Onze chefkok Joergen had al heerlijke calorie-en eiwitrijke brownies bereid met noten en chocolade en ingepakt in aluminiumfolie omdat we wisten dat het een lange dag en nacht zouden worden. Joergen noemde het ‘eten voor de reis’. Toen ik het echter hard nodig had, namen de Israeli’s mijn eten af en gooiden het weg. Ze vertelden me ‘Het is verboden’. Ik had 24 uur niets te eten, weigerde voedsel van het Israelische leger en had verder geen eten bij me.
Toen we naar Israel voeren, konden we de kust van Gaza in totale duisternis zien. Er zijn drie olie- of gasplatformen in de noordelijke zee van Gaza. De fel brandende olievlammen contrasteren met de totale duisternis waar de eigenaren van de brandstof gedwongen in moeten leven. Net buiten de kust van Gaza bevinden zich de grootste hoeveelheden aardgas ooit ontdekt en het aardgas van de Palestijnen wordt naar Israel overgeheveld.
Toen we Israel naderden, stelde onze bootleider Zohar voor, dat we afscheid van elkaar moesten nemen. We waren waarschijnlijk twee tot drie uur varen van Ashdod. We bedankten onze bootleider, onze kapitein, de bemanning en onze lieve chef en moedigden elkaar aan dat we alles zouden blijven doen om Gaza te bevrijden en Palestina recht te doen. Herman onze kapitein, die nu rechtop kon zitten, hield een zeer ontroerende toespraak en enkelen van ons waren in tranen.
We wisten dat Israelische media- en filmploegen in Ashdod aanwezig zouden zijn maar we zouden Ashdod niet betreden als mensen die de hoop verloren hadden. Dus kwamen we van de boot en zongen de hele route ‘Free Free Palestine’. Mike Treen, de vakbondsman, was inmiddels van zijn tasering hersteld en hij leidde het zingen met zijn zware stem. We vulden de nachtelijke hemel van Israel met ‘Free Free Palestine’ bij aankomst. Dit deden we gedurende de hele weg naar Ashdod.
We kwamen rechtstreeks in een gesloten militaire zone in Ashdod. Het was een afgesloten gebied met veel ruimtes. Het was speciaal voor ons voorbereid. Het begon met veiligheidsscans. Ik wist niet dat ze mijn geldriem achterhielden toen ik uit het röntgenstation kwam. In de volgende ruimte werden we naakt onderzocht en pas toen ik mijn spullen verzamelde, nadat ik was uitgekleed, realiseerde ik me dat ik mijn geldriem niet langer bij me had. Ik wist dat ik een paar honderd euro had en dat ze die probeerden te stelen. Ik eiste het bedrag terug en weigerde de ruimte te verlaten tot het werd teruggebracht. Ik was voor de eerste keer aan het schreeuwen. Ik was blij dat ik dat deed, terwijl van de anderen hun geld werd afgenomen. Van Abdul, de journalist van Al Jazeera, waren al zijn creditcards en 1800 dollar afgenomen evenals zijn horloge, satelliettelefoon, zijn persoonlijke mobiel, zijn ID. Hij dacht dat zijn bezittingen bij zijn paspoort werden bewaard, maar toen hij voor deportatie werd vrijgelaten, constateerde hij bitter dat hij alleen zijn paspoort terugkreeg. Al het contante geld en zijn waardevolle spullen zijn nooit meer gevonden. Het was gewoonweg verdwenen.
We werden van de ene naar de andere ruimte verplaatst in deze gesloten militaire zone, verschillende keren naakt onderzocht, verschillende bezittingen werden weggehaald tot uiteindelijk al wat we hadden de kleren waren die we droegen, verder niets behalve een polsbandje met een nummer erop . Ook alle schoenveters werden verwijderd. Sommigen van ons kregen bonnetjes voor de weggenomen spullen, maar ik had nergens bonnetjes van. We zijn verschillende keren gefotografeerd en hebben twee artsen gezien. Toen kwam ik erachter, dat Larry door de gang werd geduwd, waardoor hij zijn voet verwondde en naar het Israelische ziekenhuis werd gestuurd voor onderzoek. Zijn bloed lag op de grond.
Ik had het koud en ik had honger, ik droeg maar één t-shirt en een broek tegen de tijd dat ze met mij klaar waren. Mijn eten werd weggenomen; het water werd weggenomen, alle bezittingen inclusief leesbril werden meegenomen. Mijn blaas stond op ontploffen, maar ik mocht niet naar het toilet. In deze toestand werd ik naar twee voertuigen gebracht – marinegrijs geverfd. Op de grond ernaast bevond zich een grote berg rugzakken en koffers. Ik vond de mijne en was geschokt dat ze in mijn bagage hadden gerommeld en er bijna alles uit hadden gehaald – alle kleren, schoon en vuil, mijn camera, mijn tweede mobiel, mijn boeken, mijn bijbel, alle medicijnen die ik voor de anderen en mezelf bij me had en mijn toiletartikelen. De koffer was gedeeltelijk kapot. Mijn rugzak was ook helemaal leeg. Ik kreeg twee lege koffers terug, en twee vieze grote t-shirts die duidelijk van iemand anders waren. Ze hebben ook mijn Freedom Flotilla t-shirt achtergehouden. Ik kwam erachter dat ze het Flotilla t-shirt niet hebben gestolen omdat ze dachten dat geen enkele Israëliër dat t-shirt in Israel zou willen dragen. Ze hadden het Zohar en Yonatan, die trots het hunne droegen, niet afgenomen. Dat was een schok, omdat ik niet verwachtte dat het Israelische leger ook nog eens kleine dieven zouden zijn. Wat was er geworden van het glorieuze Israelische leger van de Juni Oorlog, dat de wereld zo bewonderde?
Ik mocht nog steeds niet naar het toilet gaan, maar werd in de marinegrijze truck geduwd, vergezeld van Lucia, de Spaanse verpleegster, en na enige wachttijd naar de Givon-gevangenis gebracht. Ik voelde dat ik oncontroleerbaar trilde tijdens de reis.
Het eerste dat onze bewakers in de Givon-gevangenis deden, was me bevelen naar het toilet te gaan om mezelf te ontlasten. Het was interessant om te zien dat ze wisten dat ik nodig moest, maar mij urenlang hadden belet! Tegen de tijd dat we opnieuw gescand en onderzocht werden, moest het ongeveer vijf tot zes uur in de ochtend zijn. Lucia en ik werden in een cel geplaatst waar Gerd, Divina, Sarah en Emelia al sliepen. Er waren drie stapelbedden – roestig en stoffig.
Divina kreeg niet de juiste dosis van haar medicijnen. Lucia werd haar eigen medicijn geweigerd en ze kreeg een Israëlisch substituut dat ze weigerde te nemen. Divina en Emelia gingen meteen in hongerstaking. De gevangenbewaarders waren zeer vijandig, wat zich uitte in eenvoudige zaken als weigering van toiletpapier, constant dichtslaan van de stalen gevangenisdeur, het licht van de cel continu aan laten, ons dwingen om het roestige water uit de kraan te drinken en met voortdurend schreeuwen hun woede aan ons duidelijk te maken.
De bewakers spraken me aan met ‘China’ en behandelden me uiterst minachtend. Op de ochtend van 30 juli 2018 bezocht de Britse viceconsul me. Een aardig persoon had hem gebeld over mijn verblijfplaats. Het was een zegen dat ik hierna ‘Engeland’ heette en er was een enorme verbetering in de manier waarop ‘Engeland’ werd behandeld in vergelijking met de manier waarop ‘China’ werd behandeld. Ik realiseerde me dat ‘Palestina’ zou worden vertrapt en waarschijnlijk gedood.
Op 31 juli 2018 om 6:30 uur ’s ochtends hoorden we Larry vanuit de mannencel aan de andere kant van de gang roepen dat hij een dokter nodig had. Hij had duidelijk veel pijn en huilde. Wij vrouwen reageerden met het verzoek aan de bewakers ons toe te staan naar Larry te gaan om te helpen. We riepen ‘We hebben een dokter nodig’ en gebruikten onze metalen lepels om op de deur van de ijzeren cel te slaan en hun aandacht te trekken. Ze logen en zeiden dat hun arts over een uur zou komen. We geloofden hen niet en begonnen opnieuw. De dokter kwam om 16:00 uur opdagen, ongeveer 10 uur later en Larry werd rechtstreeks naar het ziekenhuis gestuurd.
Ondertussen, om ons vrouwen te straffen omdat we de hulpvraag van Larry ondersteunden, deden ze Sarah handboeien om en namen Divina en mij mee naar een andere cel om ons van de rest te scheiden. We kregen te horen dat ons de 30 minuten frisse lucht-pauze en een drankje van schoon water in de tuin niet zou worden toegestaan. Ik hoorde Gerd zeggen ‘big deal’.
Plotseling werden Divina en ik meegenomen naar de binnenplaats en Divina kreeg vier sigaretten, waarop ze instorte en huilde. Divina had urenlang de boot bestuurd. Ze had gezien wat er met Herman gebeurd was. De gevangenis had geweigerd haar een van haar medicijnen te geven en gaf haar maar de helft van de dosis van het andere. Ze was nog steeds in hongerstaking om te protesteren tegen onze ontvoering in internationale wateren. Het was hartverscheurend om Divina te zien huilen. Een van de bewakers die zichzelf Michael noemde, begon ons te vertellen hoe hij zijn familie moest beschermen tegen degenen die de Israeliërs wilden verdrijven. En dat de Palestijnen niet in vrede wilden leven… en het was niet de schuld van Israel.
Maar plotseling veranderde de situatie met de komst van een Israelische rechter en we werden ineens allemaal fatsoenlijk behandeld, ook al zag hij maar enkelen van ons persoonlijk. Het was zijn taak om ons te vertellen dat er de volgende dag een tribunaal zou worden bijeengeroepen en dat elke gevangene de tijd kreeg om te verschijnen en dat we onze advocaat bij ons moesten hebben als we verschenen.
Divina werd aan het eind van de dag erg duizelig en heel onwel, dus overtuigde ik haar om de hongerstaking te stoppen en ook stemde ze ermee in een deportatiebevel te ondertekenen. Kort daarna, mogelijk om 18:00 uur, we hadden geen horloges en mobiele telefoons, kregen we te horen dat Lucia, Joergen, Herman, Arne, Abdul van Al Jazeera en ik binnen 24 uur zouden worden verplaatst naar de deportatiegevangenis in Ramle bij de luchthaven Ben Goerion om daar te wachten. Het zou dezelfde Ramle-gevangenis worden vanwaaruit ik in 2014 werd gedeporteerd. Ik zag er dezelfde vijf sterke oude palmen nog steeds trots en groots staan. Zij zijn de enige overlevenden van het Palestijnse dorp dat in 1948 verwoest is.
Toen we aankwamen bij de Ramle-gevangenis, stelde Abdul tot zijn schrik vast dat zijn geld, zijn creditcards, zijn horloge, zijn satelliettelefoon, zijn eigen mobiele telefoon en zijn identiteitskaart allemaal kwijt waren – hij was volledig ontredderd. We hielden een inzameling en brachten rond de honderd euro bijeen als bijdrage aan de kosten van zijn taxirit van het vliegveld naar huis. Hoe kan het Israelische leger zo corrupt en harteloos zijn om iemand van alles te beroven?
Wij, de zes vrouwen aan boord van Al-Awda, hebben ervaren dat zij ons op alle mogelijke manieren wilden vernederen en ontmenselijken. We zijn geschokt door het gedrag van het Israelische leger, met name de kleine diefstal en de behandeling van internationale vrouwelijke gevangenen. Mannelijke gevangenbewaarders gingen regelmatig de vrouwencel binnen zonder ons een fatsoenlijke waarschuwing te geven om onze kleren aan te trekken. Ze probeerden ons in elke fase te herinneren aan onze kwetsbaarheid. We weten dat ze ons liever hadden gedood, maar de publiciteit die daarmee gepaard zou gaan, zou ongunstig kunnen zijn voor het internationale imago van Israël. Als we Palestijnen waren, zou het veel erger zijn, met fysieke aanvallen en waarschijnlijk levensverlies. De situatie is daarom verschrikkelijk voor de Palestijnen.
Wat betreft internationale wateren lijkt het erop dat zoiets niet bestaat voor de Israelische marine. Ze kapen en ontvoeren boten en personen in internationaal water en komen ermee weg. Ze gedragen zich alsof ze de Middellandse Zee bezitten. Ze kunnen elke boot ontvoeren en eventuele passagiers kidnappen, in de gevangenis stoppen en criminaliseren.
We moeten dit niet accepteren. We moeten ons uitspreken, opstaan tegen deze wetteloosheid, onderdrukking en brutaliteit. We waren volledig ongewapend. Onze enige ‘misdaad’ is, dat we vrienden van de Palestijnen zijn en medische hulp aan hen willen brengen. We wilden de militaire blokkade trotseren om dit te doen.Dat is geen misdaad. In de week dat we naar Gaza zeilden, hebben ze in Gaza zeven Palestijnen doodgeschoten en meer dan negentig mensen met kogels verwond. Ze hebben bovendien de toevoer van brandstof en voedsel naar Gaza gestopt. Twee miljoen Palestijnen in Gaza leven zonder schoon water met slechts twee tot vier uur elektriciteit in huizen die zijn vernietigd door Israëlische bommen in een openlucht-gevangenis die al twaalf jaar lang is geblokkeerd vanaf land, lucht en zee. De ziekenhuizen van Gaza hebben sinds 30 maart meer dan 9.071 gewonden behandeld, van wie 4.348 met machinegeweren beschoten zijn door honderd Israëlische scherpschutters tijdens vreedzame demonstraties binnen de grenzen van Gaza op hun eigen land. Het merendeel van de gewonden is geraakt in de onderste ledematen en door het tekort aan behandelingsfaciliteiten zullen hun ledematen geamputeerd moeten worden. In deze periode zijn meer dan 165 Palestijnen door dezelfde sluipschutters doodgeschoten, onder wie medici, journalisten, kinderen en vrouwen. De continue militaire blokkade van Gaza heeft de ziekenhuizen van alle chirurgische en medische benodigdheden beroofd. Deze massale aanval op een ongewapende Freedom Flotilla die vriendschap en medische hulp biedt, is een poging om alle hoop voor Gaza te vernietigen. Tijdens het schrijven heb ik vernomen dat ons zusterschip de Freedom ook is geënterd in internationale wateren door de Israelische marine .
Maar we zullen niet stoppen, we moeten sterk blijven om hoop en gerechtigheid te brengen aan de Palestijnen en bereid zijn de prijs te betalen en de Palestijnen waardig te zijn. Zolang ik leef, zal ik weerstand blijven bieden. Minder doen zal een misdaad zijn.
SV Freedom has been taken by the navy pirates to Ashdod harbor, the people are being sent to Givon prison.
The Spanish ambassador was not allowed to meet with one of the Spanish citizens
Freedom Flotilla Coalition Statement 4 August, 2018 00:05am CEST
At 20:06 (CEST) we lost contact with the yacht Freedom, sailing under a Swedish flag, which is on a mission to break the illegal Israeli blockade of the Palestinian people of Gaza. We have reason to presume that the Israeli Occupation Forces has now begun to attack it and that it has been surrounded in International Waters. The latest reported position was approximately 40 nautical miles from the coast of Gaza.
Based on what happened on Sunday, we anticipate that the Israeli Occupation Forces has now cut all communications with Freedom, so it can begin an undocumented attack.
Freedom is a gift for the Palestinian fishers of Gaza and is carrying a cargo of medical supplies, including #Gauze4Gaza. On board are 10 participants and two journalists from five countries. Details of all of the participants are here. The last news that we had from Freedom was that she was maintaining her course towards Gaza and the ‘conscience of humanity’.
The Israeli Occupation Forces claims that our civilian boats – including our 100% wind-powered boat – are breaking international law and threatens that they will use ‘any measures necessary’ to stop us. We assert the right of ‘innocent passage’ guaranteed under the UN Convention on the Law of the Sea 1982 and call upon international authorities to protect our small yacht. The only ‘necessary measures’ are to end the illegal blockade of Gaza and to restore freedom of movement for all Palestinians.
Last Sunday, the Israeli Occupation Forces cut all communications and then violently attacked our lead boat (‘Al Awda) in international waters, pulled down its Norwegian flag and trampled upon it. According to many testimonies that we have, including Yonatan Shapira, a former Israeli Air Force officer who was a participant aboard ‘Al Awda’, they then beat up and tasered several people and stole most of the participants’ property.
Four boats left Scandinavia in mid-May and have since stopped in 28 ports building support for a ‘Just Future for Palestine’. We demand that Israel ends its ongoing breaches of international law, including the collective punishment of a twelve-year blockade of Gaza, thereby enabling the only closed port in the Mediterranean to open and that people have their universal right to freedom of movement.
“The Freedom Flotilla Coalition calls on the Swedish Government, the national governments of those aboard Freedom, other national governments, and relevant international organizations to act immediately.” said Dror Feiler of Ship to Gaza Sweden, part of the Freedom Flotilla Coalition. “We demand that the Israeli Occupation Forces not interfere with our unarmed yacht, as we continue our voyage to Gaza to deliver our gift of much-needed medical supplies”.
More information about the ‘Right to a Just Future for Palestine’ flotilla and the FFC: https://jfp.freedomflotilla.org
https://www.facebook.com/FreedomFlotillaCoalition
@gazafflotilla
